Сьнягі, ляды,
абрус жуды
назаўсягды,
на вечны час
ляглі.
Гара, скала
наўкол лягла
і узрасла
паўскрайны пас
зямлі.
Узрос на ёй
вялізаў-хвой,
туману з мглой
прытулак, лес
стары.
Прадзіўны мур
нярушных хмур,
як той каптур,
на бор узьлез
з гары.
I сонца сьвет
здалёка, з гэт!..
Нябёс прывет
ня здужыць к нам
дайсьці.
Адны вятры
праз хмар муры
лятуць з гары
празь лес той сам
гусьці.
I разам зь ім
на жах благім
і добрым, ўсім
тужлівы сьпеў
вядуць:
«Засьні, засьні,
у ноч ўсе дні
перамяні
і нас ня гнеў,
ня гудзь.
Скалей, як лёд,
на сотні год
і сэрца лёт
спыні. Вярні
да сну.
А сонца сьвет
здалёка, з гэт…
Зь нябёс прывет,
мана. Гані
ману.
Гані. Раі
тых дум спыні,
і жаль стаі,
і кінь зь пяшчот
у цьмы.
На сьвет адны
твае паны
і вартаўны
табе пачот, —
то ж мы».