Ой вы, думкі, думкі,
Сэрца майго раны!
Ці вы мае дзеці,
Ці вы кім насланы?
Што ж вы завіліся
Віхрам нада мною
I няма ніколі
Мне ад вас спакою?
Рад бы я ня думаць
I ня знацца з вамі,
Ды без запытаньня
Плывяце вы самі.
Плача маё сэрца,
Хоць бязь сьлёз, ды горка,
Як пачнецца ваша
Смутная гаворка.
I на маю душу
Леглі вы туманам,
Мітусьлівым роем,
Смутным караванам.
Ой вы, мае думкі!
Ці вы кім зражоны,
Што так невясёлы,
Што так засмучоны?
Рад бы я ня думаць
I ня знацца з вамі,
Толькі ж проці волі
Плывяце вы самі.