Як я полем іду…

Як я полем іду, гнецца колас ка мне,

Зь ім маркотнай душой ціха шэпты вяду;

Колас чуе усё ў зачарованым сьне, —

Колас гнецца ка мне, як я полем іду.

Як я лугам іду, траўка сьцелецца ў ног,

Абсыпае зь сябе жыўчых росак ваду;

Кветкі жаляцца мне — поўны дзіўных зьнямог, —

Траўка сьцелецца ў ног, як я лугам іду.

Як я лесам іду, зважна думкі сную,

Аглядаю сьвятую дубоў грамаду;

Там, як дома, сабе з пушчай песьні пяю,

Зважна думкі сную, як я лесам іду.

Як я ў хатку ўвайду, мяне штосьці гняце;

Бледны сум падыходзіць — прыносіць нуду;

Ў заплясьнелым кутку цень касьцісты цьвіце, —

Мяне штосьці гняце, як я ў хатку ўвайду.