tere laribus, rura diligere, colere, supernua vilipendeN, sub

arborum umbra, sccus argenteos rivulos meditari colestia volentes 0. с.

1, 15). И Боккаччо при другомъ случаз; возвращается кь этому панеги-

рику, чтобы разсказать намъ fabliau (fabellam), слышанный инъ въ юно-

сти отъ своего учителя, астрноиа Авдалоне дель-Негр (Ш, 1), ве

разъ поиннаемаго имъ въ De Genalogia. Я приведу его —вазъ въ п-

„Сит igitur juvenis Neapoli olim apud insignem virum atgue тепе-

ribilem Andalo de Nigro Genuensem caelorum motus et syderum do-

cente perciperem, inter legendum die ипа hujusmodi verbum xcurrit: Non

incusanda sydera sunt, сит sibi infortunium quaesieritopprsus. аи-

diens, festivus, Hto longaevus, hilari vultu inquit: Нос profecto lepida fa-

bella, et antiquissima probatum est. Quam, quibusdam egregiis nobiliW

viris auditoribus sumptis, et а те peroratus ut dicmet (сит placidi et

Rexibilis esset ingenii), confestim diserto sermone sic inquit:

Sedebat forsan in trivio Paupertas amicth et obducto ди-

percilio, et secum (ut moris est) revolvebat plurima. Во ferente casu,

Fortuna supcrbo fasta numine pleno transiens, oculos injecit in еат.

hdversus quam ridentem atque praetereuntcm Paupertas, nullis fere onusta

laciniis, surrexit et acri vultu inquit: Quid stolida rides? Cui Fortuna:

liiror [е ipsam macie obsitam, strabosam, scabiosam, pallentem, palliastro

tenui, semesisque yestibus semitectam, amicitia.s fugantem асапщиосип-

que vcneris excitantem, et поп urgente extremitatis tuo vernndia, in 801i-

tudine residentem.—His irritata Paupertas vix manus continuit dixitque:

Ессе insipida arbitraris, quasi sis, ut stolidi crcdidere, quidem -

agente, sic ferme. Non equidem, quinimo те volente sinamus haec: сит

tibi sit plena mollisque cutis, roseus color ас purpurea et ancilla-

rum longior ordo. Visne тесит in palaestra certare viribus? Vides tn, ait

Fortuna sedato risu, quam obstinati animi haec misella sit? ln ultimum

gentium sortem illam deduximus, mentis tamen superbiam satis ad-

huc opprimere ptuimus. СдТ,дуетъ перебранка между Fortuna я Paupr-

tas,. которая выговорпваетъ себ право: ut fas sit yictrici victz quam

voluerit ponere legcm. Исходъ битвы б.тагшцйятныП для ншцеты, юто-

рая обращается кљ фортун± съ такимъ Tpe60BaHieMb: Тио quipp arbi-

trio (postquam sic errori veterum visum est)po.suere superi FortuniIIit ln-

fortuniumque. Едо medium volo tanti imperii subtrahere et jubeo ut iD