PRAF,FATIO

xxxvII

tentiae convenire dicit, sed verissimam esse Aldi coniec-

turam . fugit igitur virum clarissimum

unice convenire ei quod paullo infra le-

gitur Атсоћбтала БЕ, quae scriptura а Turicensibus demum

editoribus, Sauppio et Baitero, auctore Dobreeo reposi-

ta est pro Блоћ0'(бталЭае. пат quod Schoell (annal.

philol. CIII р. 301) negat hominem qui se iniuria ас-

cusatum dicat poscere posse ut sibi а iudicibus parca-

tur, quale hoc sit docent verba Socratis Platonici (Apol.

р. 31 А): Б.ћћ' те{ЭптЭе, ре{тетэб р.ои . neque ео

commendatur quod absurdum est. facile

enim ех feri potuit ас deinde pro

hoc substitui sententiae quidem поп ар-

tum, at bene graecum vocabulum, qualibus in correc-

tionibus librarios saepe acquievisse пето nescit.

Itaque cardinem quaestionis in ео versari apparet,

utrum А alia eaque manifesta praebeat interpolationis

vestigia песпе. qua de re nondum inter omnes соп-

stare vix credas.

tantum abest ut А „nunquam соп-

silio interpolatus" sit ut пе Sauppium quidem quamvis

praeiudicata opinione captum interpolationes omnes fal-

lere potuerint. пат II р 2 quod N habet проёб-

Pinxev (А ёр.Р6Рћпхеу) iure Sauppio l. d. р. 9 „videtur

тротрфћпхеу fuisse, quo exemplo III р 4 тђу

обх ђ?.етбрау оитау тсротбра.ћ;у itLtv, deinde IV р 4: ё?.оё

аубтеоу ётхћпрд хрос6Дћеу et S 8: b?.ty

тбу dictum sit.” ita

usurpatum in Antiphonte frustra quaeras. quid igitur est

ёр.Р6Дпхеу nisi audax et infelix coniectura? etiam peius

est quod VI 6 in А legitur тбу ;ш'жоута. pro тбу

те Бабхоута. nimirum exciderant hoc loco propter ho-

moeteleuton in communi codicum N et А archetypo ver-

Ъа аЕтИтатЭп хш: btLiG T0bG 6pS6G (sup-

pleta illa ab Aldo ех V 89) quorum улё illi те respondet.

П ; 7 ех quo novimus esse in N те об ;t'znv dubitari