PRAEFATIO

ХЫ

scripsit epitomator Lysiae М 1, ut haud improbabili-

ter codicis М scriba pro оё'Бар.еу substituerit [тру. alia,

velut ExeF,Q7.6p.eyot II а. З, ёБе{хуие V 76, тћбоу ђ VI 44,

оёхте{ро, ZT0tp.0G, 6EL0t0G, quorum sunt quae merito sus-

pecta habeantur, пес tamen ut exclusa sit dubitatio, quibus

de causis intacta reliquerim, facile etiam tacente те intel-

lectum iri spero.

Encliseos leges quibus uti consuevimus поп eas quidem

ab omni parte perfectas tenere malui quam librariorum

imitari inconstantiam ас neglegentiam. qua de те, пе аи-

geretur taedium annotationis vel sic inutilibus scripturis

refertae, hoc •loco summatim exponere placuit. in libris

nonnunquam enclitica est (NA: Ш 5 et V 39 Бе, V

50 тотб У, 77 ёТЕ{ У, V 79 тсоћћб. У, VI 12 хп;еттбу У,

N: VI 29 Бе, А: 12 Erd) БЕ). nonnunquam etiam

vocabulum paroxytonum alterum recipit accentum (NA:

II р 6 et 82 Пћб те, VI 13 тк, П 2 трот-

[бута Ttya.G, VI arg. Еттеу; N: 1 26 таи,

V 17 Дате хоте, V 38 Пћбу топ, V 86 Б6т6 те, VI

арб, TlG,• А: IV 5 тк, V З [тау тк, 45

еёхбта, ёттеу, V 51 те, VI 5 ётте). saepe in

utroque aut in altero utro codice post vocabulum perispo-

тепит aut aut denique еЙм' (in А etiam р-

т{у) caret accentu. aliquoties in А, saepe in N post voc.

properispomenum enclitica monosyllaba aut neque

habet accentum neque voci praecedenti еит cessisse vide-

tur. (N quidem sibi constat in scripturis 0l0G те, т',

ошу те, т', оЕое те, оп те.) casu idem crediderim acci-

disse pauculis locis post vocabulum proparoxytonum, сади

haud dubie bis terve factum est ut in altero utro codice

ёттЦу) aut etTt praecedente voce paroxytona accentu поп

instrueretur. saepe in altero utro codice, saepe etiam in

utroque enclisis сит feri potuisset, enclitica accentum поп

amisit, ех monosyllabis тё те пат gravem accentum

T'.G et aspernantur. vocabula raris-