11. НуаЦ ti urviti {aseafi, Lehret Ие beiden Vollkommnen,

Spieg., idemque in edootatione: Unter den bdden Voilkommnm totrd

bekanntlich ооя Фт n•adition immer .4vesta Zend (avistiviniri

vyik' уйпаћбв , Ner.•), d. h. die heiligen Schriften und die miindliche

Ueberlieterung verstanden. Da auch die miindliche Ueberlieferung als

Wissenschaft sich beteits ziemlich ffih bei den erdniem augebildet

hatte, зо ist diese Erkldrung nicht eben untoahrschdnlich. Quum totus

hic hymnus in dualitate principiorum versatur, vocem urviti ad ipsa haec

principia retuli, illamque сит Sanscr. иги, latus, vastus, denique ро-

tens, perfectus, etc., cohaerere puto.— qe itidi enbiti, von selbst,

зо viele ез sind, Sp. Nerioseogbius: afilise ukaS6a Sikse ауйђ, даи-

dens studio, quarnm prima vox Slavicum тот-тть, velle, desiderare, Grae-

cumque хатё-ш. (iitaq). quod idem est, refert, ideoque sensum

vocabuli ad hanc aoalogiam е Neriosengbio deduxi et рег adverbium ala-

criter, sc. вит voluntate, sum interpretatus. Secundum interpretationem

Spiegelii •(von 33lbst) qF iti ad qe а suu.3 referri debet. Quid sibi vult

en6iti (so vie!e ез sind) fateor nullum, praeter divinationem, huic voca-

bulo explicando securum ducem те habuisse. Utcumque sit, voce hac sig-

nifcatio praecendentis vocabuli confrmari et augeri debet, ideoque , si est

incerta etymologice, certe signifcationem, itidemque а Nerioseoghio petitam,

diligenter absqxe tnta•missione, vel aliquid simile, habet; атЬае voces

instrumentalis formam, adverbialiter usurpatam, prae- se ferunt, alterutra-

que, vel singulae, adverbiorum vim babent, sive, ut interpretatio Neriosenghii

suggerit, prima ab altera attributive determinatur.

Lectiones var.: З, viseyiti, W., viskyiti, Sp.; Ь, aghus, W., agheus,

Sp.; 7, utaytitis, W., utavtitis, Sp.; 9, fraseem, W., frasfim, Sp.;

40, W., Ea"nti, Sp.

Interpretatio additamenti in рад. 2$.

Istius (tstBd) adpeto precibus extensis - manibus delectamenti (de-

iectamentum): spiritus scilicet, primum отптт, saneti рига

omnino opera (ut cognita hab•am mihi орега МаМае), bonae deinde

sapientiam men(s, quae-duo placatura essent bovisque pHmaevi animam

(d'vinarum Bt hxmanarum гегкт cognitionem adpeto, quae sola

humanae naturae сит divino sublimioris vitae расет в:

concordiam пгтаге potest).

Hic вдо qui vos, M“da ahura (sc. Мамат ejusque sancdsimum

eomttatum) advenio (ad vos perfugio) bona сит mente (скт animi inte-

дегНто instituto) , mibi da horum duotum mundorum, animanti-

busque repleti, quodque mentis est (quique est extra materiem), сот-

moda puritate ех, quibus hoc (sc. donum tuum)exsultantes faciat nos tn

lumine (des miht hMjus et alterik3 vitaz commoda, quae nisi integra

е: tncolumi тегит agendarxmanimique ratione ратая postint, donum-

que tuum поз dignos nullis tenebris obfucato, зс. perfecto et aetemo,

даиШо, dignos sempitemo .lumine, probet)....