xxxrx

hic nobis praeiacet, quod statuebat, ut aequo modo ас

отпе verbum versus quoque omnis vocali claudereter et,

si versus vocabulo in vocali fnienti praecidi поп poterat,

consonanti saltem versum claudenti pro libitu semivocales

к aut ъ adiungerentur. Atque те vera, сит tam evange-

liarium Putnanum, quam multos alios codices palaeoslo-

venicos, quos inspiciendi occasionem habui, perscrutatus

essem, plenus sum persuasionis hanc opinionem теат pro

certo constare. In omnibus hisce codicibus apparet stu-

dium scribentium aut versuum vocabulo in vocali fnienti

claudendorum aut, ubi id feri nequivit (si петре versus

vocabulo in• vocali fnienti praecidi поп poterat), conso-

nanti versum chudenti supervacaneam ь aut ъ adiungendi.

Quam ob тет поп fugerim illud pro certo affrmare

supervacaneam ь aut ъ поп ех legibus quibusdam phone-

ticis, quae vix perspici possint aut quae sint insolenter

atque ех libidine excogitatae, sed ех praecepto ortho-

graphico, quod modo memoraverim, consonantibus versum

claudentibus adiungere in consuetudine fuisse. Et si ех

те quaeris, quomodo veteres orthographi in еат incide-

rint cogitationem, ut, dummodo versum vocali clauderent,

поп alia ratione nisi semivocalibus к aut ъ sint usi, di-

cendum est mihi id facile explicari posse. Ео enim tem-

роте, quo mos ille versus aut vocali aut consonanti semi-

vocali ь aut ъ ornata claudendi prodire coepisset, semi-

vocales ь et ъ, ubi поп vocalibus propriis pensabantur,

пес syllabam confcere valuisse пес, si missas facimus

formas ut конь, кость et aliae, quae а nonnullis Slavorum

gentibus etiam пипс ut Коп' — Копј, kost' — kostj рто-

nuntiantur, enuntiatas esse constat. Quamquam юсиы, пръ-

стоик, въдъстл, съквдвтскксткоусиъ scribebhtur, tamen jesm,