perstom vel porstom, vozsta, sv6d6telstvujem etc. lege-

batur. Quid mirum igitur, si eorum, quae пипс memoravi,

ratione habita veteres legem statuerunt, ut, сит in fne

uniuscuiusque versus vocalis necessario postularetur, ver-

sum claudens alterique praecedens consonans verbi, quod

propter spatii angustias praecidendum erat, supervacanea

ь aut ъ ornaretur?

Restat, ut paucis verbis disseramus, quae sit tunc

opinio nostra, quando supervacaneam ь aut ъ поп in fne

sed alio versus loco consonanti adiunctam videmus. Non

diffcile erit ad hoc respondere, 8i perpenditur eos, qui

codices transcribebant, nunquam ita accuratos fuisse, ut

versuum quoque spatia servarent. Qua те factum est, ut

verba in archetypo seiuncta itaque ob causam, quam supra

memoravimus, supervacanea ь aut ъ ornata а librariis

transcripta facile in alium versus pervenerint locum. Et

сит raro tantum viri praeceptorum grammatices gnari

codices transcriberent idcirco nescirent, utrum ь, respective

ъ versum claudens ех etymologiae legibus ео loco esset

necessaria ап solummodo inserta, scriptionem, quam

ante oculos habebant, servare malebant. Нос tantum

modo medio in versu consonantes semivocalibus ь aut ъ

iunctas conspicimus, quae sententiam nostram de vocali

versum claudente primo evertere videntur, quae vero•

causae, ob quam id factum sit, ratione habita, eam ео

magis probant frmantque.

Ad 2). Лат in antiquis saeculi xi codicibus animad-

vertimus vocalem н ante ю, а, lA, et ю semivocali ь

suppleril). Etiam in verborum formis ut иом1шь pro ио-

1) Cf. praecipue Miklosichii Vergleich. Grammatik der Blav.

Sprachen, i., 117 seq.